Εικόνα 22ου κεφαλαίου
by giorgosstogias
Η Ντίνα τον πλησίασε. Ο Άλκης συνέχισε να μιλάει: «Δεν μπορώ να σε αγαπήσω άλλο… γιατί είσαι ανίκανη να υπάρξεις για μένα… δεν θέλω να χαθώ».
Τον πήρε από το χέρι και τον οδήγησε στο δωμάτιό του. Η διαδρομή δεν είχε φανεί στον Άλκη ποτέ ξανά τόσο ξένη. Όταν έφτασαν, πήγε να τη φιλήσει στο στόμα αλλά δεν τον άφησε.
«Ξάπλωσε».
«Σε θέλω».
«Το καταλάβαμε».
Ο Άλκης την είδε να βγάζει τις μπότες της και να ανεβαίνει όρθια πάνω στο κρεβάτι.
Advertisements
It feels like κάθε τέσσερις μέρες ο moican μού δίνει το kiss of life με τα σχέδιά του. Μου έρχεται να κάθομαι να τα κοιτάω και να ακούω μουσική, τίποτε άλλο για λίγο. Για το σημερινό σχέδιο χρειαστήκαμε πάλι φροντιστήριο. Οι απορίες μου: Είναι η προηγούμενη νύχτα της Ντίνας, η απελευθέρωση η οποία έχει βρυκολακιάσει και δαγκώνει την επόμενη ημέρα; Ο Ορέστης στο κέντρο είναι ένα ποθητό άγαλμα για το οποίο η Ντίνα είναι έτοιμη να κάνει τα πάντα, να κουνήσει βουνά από τη θέση τους με τη δύναμη της επιθυμίας της; Ή μήπως είναι ο Άλκης; Η Ντίνα με την καρεκλα σαν από ταινία του Ζουλάφσκι (φαντάζομαι ότι ο Πολωνός θα την εκτιμούσε ιδιαίτερα); Τι σημαίνει η χοάνη δεξιά; Μόνο για το βαζάκι με το μέλι είμαι εντελώς σίγουρος και για το σεντόνι που σκεπάζει το ημίγυμνο σώμα της Ντίνας…
Κι εδώ κάποιες απαντήσεις του moican από την ενδοσυνεννόηση του Εαρινού: «Ο τύπος στο κέντρο νοηματικά πήγαινε για κάτι σε ξωτικό της πόλης, αλλά και Ορεστης που έχει καλωδιώσει τη Ντίνα και αυτή δαιμονίζεται, αλλά μάλλον είναι το δαιμόνιο του Ρεθύμνου, γι’ αυτό τον έκανα πιο γοητευτικό, να κατοικεί στον Ορέστη, και στον Άλκη, και στην πόλη στις εξαιρετικές τους στγμές. Η παλτεία (τυχαίο λογοπαίγνιο αλλά ταιριάζει με το δαιμόνιο να φοράει παλτό στην πλατεία) είναι αυτή των Μικρασιατών, είναι οι παλιοί κήποι πίσω από τον μιναρέ και μπροστά στην αυλή του τουρκικού σχολείου…»